21/10: De laatste keer Santiago. Met muziek!

Ik sta vroeg op om de bus te halen. Die vertrekt om 7:30. Maar ik hoor geruchten dat ie ook wel eens om 7:15 of zelfs 7 uur kan vertrekken. We zien wel. In Camino-stijl heb ik geen reservering gemaakt. Dus een beetje op tijd zijn is verstandig.

Dus ben ik veel te vroeg bij de bushalte. Wachten. Wat het draaglijk maakt is dat Venus weer aan de hemel staat. Geen wolken meer. De dag dat ik terugkeer naar Santiago is ze er weer. 

Mer de bus twee uur in het donker. Niet veel bijzonders over te vertellen.

In Santiago eerst ergens koffie en ontbijt. En dan mijn rugzak bij de herberg droppen. En dan weer naar het plein. Ik ben heel erg blij dat ik daar A tref, de theaterregisseur uit Italië, met wie ik de Spaanse grens over stak. Ik vond het jammer dat ik hem nooit meer had gezien.

Nu kunnen we bij praten! Hij heeft geblesseerd een aantal dagen moeten stoppen. Maar heeft het vandaag uiteindelijk gehaald. En hij is zo blij en emotioneel! We gaan ook samen naar de mis van 12 uur. We praten over kunst en nog meer kunst. We zorgen dat we zo ongeveer het beste plekje hebben. Naast het zangkoor en zowat onder het wierookvat, de Botafumeiro.

De mis is beter dan vorige week. En het koor zingt Händel. Zo mooi! Als ze aan het einde van de mis het Halelujah zingen ben ik gelijk weer zo emotioneel. Ik wil graag in het koor stappen en meezingen…  

En onder de Botafumeira staan als die heen en weer slingert is ook spectaculair! Ik heb dus al weer geluk dat ie wordt geslingerd vandaag! En het gaat hoog! Hij raakt bijna het plafond! Indrukwekkend.

Na de mis kom ik in gesprek met koorleden om hen te bedanken, en met name met I en haar gezin. Het is een amateurkoor uit Valencia. Alle koorleden zijn zo blij als ik mijn waardering en emoties uitspreek! Ze vertellen me dat ze van plan zijn om later op het plein van de kathedraal een flashmob te doen. Ik ga proberen daarbij te zijn.

De middag gebruik ik om te winkelen. Eindelijk hoef ik niet meer te dragen wat ik koop, haha. Ik heb sowieso een trui nodig (ik had slechts twee T-shirts M, een shirt met lange mouwen en een donsjack bij me. Het is goed gegaan zonder iets tussen dun en donsjack in). En natuurlijk een heleboel (?) souvenirs. Die zijn hier genoeg.

Dan kom ik I tegen. Ze zegt dat de Flashmob gaat beginnen, dus ik loop met haar en haar familie naar het plein. Daar gaan we eerst even samen op de foto. 

Een zangeres uit het koor gaat voor de kathedraal staan en begint uit volle borst te zingen. De mensen op het plein kijken een beetje verbaasd op. Dan voegen zich twee anderen bij haar en zingen zingen ze driestemmig. Al snel snel staat er een heel koor te zingen. Het is fantastisch! Het koor heeft niet heel veel mannen, en die zingen ook niet allemaal even goed. Ik besluit om ze te versterken. Bij de nummers  Guantanamera, Stand by me, en (I can’t help) falling in love with you kan ik makkelijk de baspartij meezingen. Wat is samen muziek maken toch fijn. Het maakt me gelukkig om hier op deze plek te mogen zingen. Heerlijk. Nu word ik helemaal door alle koorleden in hun hart gesloten. En zij in het mijne natuurlijk!

In de middag kom ik (natuurlijk) ook weer F tegen, en haar Camino-geliefde A. Hij vliegt vandaag naar huis. En later, hoe leuk, zie ik ook de Amerikaanse B. Ik vertel hem dat hij een van mijn betere Camino-verhalen is. En ik ben een Camino-verhaal voor hem, vertelt ie me.

s’Avonds nemen de Italianen me me naar en restaurantje waar ze echt goed Italiaans koken. Daarna lopen we weer naar het plein van de kathedraal. Onder de bogen tegenover de kathedraal staat een folkloristisch bandje ongelofelijk sfeervol muziek te maken. Met veel plezier, grappen en grollen. Er staan grote groepen mensen omheen, wat een enorme sfeer geeft.

Alle Spaanse meezingers komen langs. (Sommige ken ik in het Nederlands… Viva España). Ik neem nu definitief  afscheid van A en van F. Lastig… ik blijf nog even bij de muziek. En dan zie ik in het publiek natuurlijk mijn nieuwe liefde staan… het koor uit Valencia. Onvergetelijke laatste avond.