18/10, dag 74: rustdag
19 oktober 2023 - Fisterra, Spanje
En daar was het natuurlijk allemaal om te doen! Vandaag lekker lang kunnen blijven liggen. En dan niet hoeven inpakken.
In de ochtend ga ik naar het strand. Het regent niet of nauwelijks. Ik maak een lange strandwandeling. Daarna regel in mijn Finisterre-diploma en die ik wat boodschappen. En dan maak ik me op voor het laatste stukje. Want het dorpje is nog niet het einde van de wereld. Dat ligt nog een stukje verderop.
De herbergier zegt dat ik geluk heb. Er is zelfs af en toe wat zon! De laatste drie kilometer leg ik zeer langzaam en bewust af. Er is nog een kerkje waar ik ook even goed de tijd neem om dit moment op me in te laten werken. En dan loop ik de laatste twee kilometer.
Als ik de kaap nader moet ik eerst even tussen de toeristen door. Ik heb even de neiging om te zeggen: “mag ik er even langs? Ik heb net 2000 kilometer achter de rug om hier te komen”. Maar ik laat ze maar. Ook zij mogen hier zijn.
En dit is het dan. Fisterra. Finis Terrae. Het einde van de wereld. Hier kan ik niet verder. (Ik zou wel willen natuurlijk 😜).
s’Avonds als ik weer in het stadje ben barst er weer noodweer uit. De straten worden snelstromende rivieren! Ongelofelijk!
Ik heb nog een afspraak met I, de herbergierster uit San Nicolas. Zij wil hier ergens een herberg beginnen, of eigenlijk een soort centrum waar je een paar dagen kan verblijven en waar je geholpen wordt bij de overgang Cannes Camino terug naar je normale leven. Want dat schijnt nog niet zo eenvoudig te zijn. (We gaan het zien). We hadden daar toen al over gepraat en ik heb veel ideeën daarvoor. Nu praten we daarover door en ook nog over andere dingen. Ze zegt dat het niet meer dan iets van ruim twee weken geleden kan zijn geweest dat ik in San Nicolas was. Ik kan dit niet geloven. Twee weken maar? Hoe kan dat? Het lijkt meer dan een eeuwigheid. (Ik keek het net na. Twee weken en vier dagen). We hebben een leuke avond.
Later op de avond brengt ze me in haar auto terug naar mijn herberg. Ik weet niet wat ik meemaak! Wat een sensatie! Je zoeft over het asfalt met een enorme snelheid! Het voelt extreem onwerkelijk. Twee maanden lang heb ik niks aangeraakt dat wielen heeft. Goed om het alvast weer even gevoeld te hebben. Over drie dagen zit ik weer in een bus.
