17/10, dag 73: Fisterra?

Wat mijn pelgrimage eigenlijk nog nodig heeft is een epische dag, bedenk ik me in de ochtend. Nou, dat had ik me beter niet kunnen wensen. Deze dag werd episch. Nee… EPISCH!

Ik sta niet te laat op en start in het donker. Wel regenhoes, nog geen poncho. Na een uur in het donker lopen is de poncho toch nodig. Dus dat is even klooien in het donker om de poncho om te doen. Dan in een barretje ontbijten. Ik vertel dat ik wil proberen om naar Fisterra te lopen vandaag. 53 kilometer. Wenkbrauwen gaan omhoog.

Als het harder gaat regenen voel ik dat de dag episch kan worden. Alsof ik getest word. Wil je dit echt, vandaag naar Fisterra? Dan smijten we dit water op je… Het voelt fantastisch. Zijn wij helden of zijn wij idioten, vraag ik soms aan andere pelgrims. Dat is best lastig te beantwoorden. Vandaag helemaal.

Omdat het regent kan ik nergens echt gaan zitten om te eten. Er is ook nergens iets van beschutting, laat staan huizen of een cafeetje. Dus ik loop maar door en snack wat uit het zijvlak mijn rugzak. En kan weer heerlijk pelgrim-mijmeren. Dat mijmeren gaat nu ook over weer terug zijn bij mijn gezin. Ik ben al op 20 kilometer. Het voelt goed. Ik ga het gewoon halen vandaag!

Soms regent het, en dan worden mijn schoenen zwembadjes. Dan is het weer droog en dan drogen ze ook weer op. Zo gaat het op en neer. Maar op een gegeven moment stopt het niet meer met regenen. De paren worden rivieren. En er is geen beschutting. Ik kan alleen maar doorstappen.

Het gaat ook steeds harder waaien. Bovenop een berg waar het bos gekapt is, word ik letterlijk (!) een halve meter weggeblazen. Mijn poncho vliegt letterlijk (!) horizontaal vanaf mijn hals. Dit is gewoon linke soep, want het pad waar ik loop is niet heel jofel. (Later hoor ik windstoten tot misschien wel 90 km/u of meer). Ik kom handen te kort. Ik moet mijn twee wandelstokken, mijn poncho en mijn bril zien vast te houden.

Ik haal het einde van de hoogvlakte, maar vraag me niet hoe. Ik app B dat ik nog leef. Het besef begint in te dalen dat ik Finisterre niet ga halen vandaag. Dit is gewoon te bizar voor woorden. Zoveel water en zoveel wind. Die laatste 25 km is niet haalbaar. Balen.

In de beschutting van het bos is het ook niet echt fijn. Ik ben echt (echt!) doodsbang voor afbrekende bomen en takken. Extreem alert loop ik door. Wat kan ik anders? Ik moet hier uit zien te komen, en dan crashen bij de eerste de beste herberg.

Nergens is beschutting, een hutje, een afdakje. Alleen mooie natuur. En de elementen. Ik ben doorweekt, maar het doet er niet meer toe. Lopen. Dat is het enige. Een pelgrim loopt. Ik ben en pelgrim.

Eindeloos gaat het door. Wat mijn eerste wauw-moment van zee zicht had moeten zijn, is nu wat vaags in de verte vanonder mijn poncho. Waarschijnlijk erg mooi, in normale omstandigheden. 

Dan... op 17 kilometer voor Fisterra eindelijk wat huizen. En dan al snel een bar. Ik maak een extreem dramatische entree. Het water druipt letterlijk van alle kanten van me af. En in grote hoeveelheden ook. Alleen twee andere pelgrims kijken op. De barvrouw en drie Spanjaarden kijken niet op of om. Ik pel mezelf af, hang van alles te drogen en ga zitten en bestel koffie en wat te eten. Ik app B dat ik nog leef.

Met de andere pelgrims wissel ik verhalen uit. “Die hoogvlakte? Niet te doen gewoon! Wat is je plan voor vandaag?”. “Ik wilde naar Fisterra vandaag. Maar dat lukt niet meer. En nu heb ik geen plan meer…”

Ik praat met de barvrouw en een Spanjaard. Is dit normaal hier? Ja hoor, eigenlijk wel! Vandaar dat ze niet opkeken.

Als ik weer wat warmer en droger word bedenk ik wat mijn opties zijn. Ik moet sowieso de regen in. En dan ken ik net zo goed doorlopen tot ik niet meer kan. Vanaf nu zullen er tot Fisterra altijd wel schuilplaatsen en herbergen binnen bereik zijn. Droog word ik toch niet meer totdat ik defenitief ergens ben.

En dan kan ik net zo goed doorlopen tot Fisterra. Dat is nog ruim drie uur! Zes uur, half zeven is misschien wel mogelijk…

Ik stap de regen weer in. Geen genade. De stormvlagen zijn verschrikkelijk. Ik kan in de wind leunen. Gelukkig is het niet mogelijk om nog natter te worden dan ik al ben. 😖

Dan besluit ik dat ik het toch gewoon ga halen. Fisterra. Wat natheid betreft maakt het toch niet meer uit. Gelijk krijg ik een storm tegen me aan gesmeten waar je niet tegenin kan lopen. Of nauwelijks. Ik kom soms wel iets vooruit. Als ik langs een strand kom, kan ik het toch niet laten om even naar de zee te lopen en mijn voeten en handen in het water te doen.

Dan doorlopen, doorlopen, doorlopen. Fisterra nog 10 kilometer, Fisterra nog 7 kilometer. Op zes kilometer knapt mijn veter ook nog. In de stromende regen moet ik iets provisorisch in elkaar knopen om mijn schoen aan mijn voet te houden…

Het is ongetwijfeld heel mooi hier. Maar daar is in deze omstandigheden moeilijk aandacht voor te hebben. Het blijft maar waaien en regenen. Ik loop het stadje binnen en probeer de herberg te zoeken die ik had uitgezocht. Uiteindelijk vind ik die. Ik ben er!

Ik heb niet veel bijzonders gepresteerd in mijn leven. Maar vandaag ben ik trots op mijn voorbereiding, kracht en doorzettingsvermogen. Ik heb werkelijk iets gepresteerd. Iets episch! Maar ik heb nog geen antwoord op de vraag of ik een held of een idioot ben.