Afscheid komt steeds dichterbij

Mijn laatste dag op mijn werk, voorlopig.
Mijn collega's hadden een leuke lunch geregeld. Met lieve woorden en Amsterdamse wandelsokken. Heel lief. Zo ben ik langzamerhand van steeds meer mensen afscheid aan het nemen. Dat is wel een bijzonder proces. Lunchen met mensen, wandelen met mensen, dansen met mensen... en dan steeds... "Nou, tot over 3 maanden...". Steeds een gek gevoel, maar ik kan het wel goed een plek geven.

Laatst nog heel lang met een lieve vriendin gebeld die ook ooit naar Santiago liep. Zij kon me heel veel tips geven. Niet zo zeer over de praktische zaken als route, paklijsten etc. Wat vooral nuttig was, waren alle tips over het proces van pelgrimeren: Wat ga ik voelen, wat voor dingen ga ik meemaken, hoe houd ik contact met het thuisfront, hoe zijn de laatste dagen voor Santiago, hoe is het om weer naar huis te gaan. Al die zaken waar je veel minder over kunt lezen op internet. En waar ik zelf ook al over zat na te denken.

Over een week heb ik er al (bijna) twee wandeldagen op zitten. Het voelt nog zo onwerkelijk!