1/10, dag 57: De Meseta in

Ik heb met M afgesproken om samen te lopen. Dat blijkt helemaal niet zo leuk. Hij wil blijkbaar tijdens het lopen niet echt praten. Ik ga alleen lopen. Had ik toch in Burgos moeten blijven? Dan had ik allemaal oude vrienden kunnen zien, en morgen met N en haar groepje kunnen lopen.

In een dorpje kom ik bij een Maria-kapel. Een oud nonnetje geeft zegeningen en kettinkjes met Maria. Uit de boxen klinkt het Ave Maria. Ik krijg tranen in mijn ogen van de muziek op deze plek, en blijf een half uurtje zitten.

Ik hink de hele dag op twee gedachtes. Niet zo ver of juist wel. Dat laatste is dan echt afscheid. De dag bepaald het eigenlijk voor mij. Ik loop lekker. In een dorpje is geen plek meer en dus loop ik door. Eindstand: 33 kilometer. Ver dus.

Na een uur of één (13:00) ben ik een van de weinige pelgrims die nog loopt. Met mijn nieuwe hoed en hittegolf-ervaring kan ik de 32 graden eenvoudig aan.

De Meseta is inderdaad een gebied waar je helemaal tot jezelf kunt komen. 180 kilometer. Als je alleen loopt kijk je de hele tijd naar dit.

Het is heel mooi. Maar de combinatie met de warmte en de eentonigheid kan het de komende dagen wel zwaar maken. Of juist heel geïnspireerd! Echt in jezelf keren. Misschien ga ik een dagje helemaal zwijgend doen. 

33 kilometer na Burgos. En ik kom in de herberg zowaar toch nog wat bekenden tegen, waaronder de Koreaanse L. Dat wordt dus met haar eten vanavond.