11/9, dag 37: nul graden

Vanochtend weer vroeg vertrekken. Schitterend onder de sterren. Ook spannend. De goede route zoeken… en wat zit daar allemaal in het donker? Ik zie grote padden, oogjes van een zoogdier die mijn koplamp reflecteren, vleermuizen die vlak langs vliegen, ik hoor uilen op jacht. De samenstand van de Maan en Venus ontroert me. Tot vlak voor zonsopgang kan ik Venus nog zien. Ik wijs haar aan aan andere pelgrims. Die halen ongeïnteresseerd hun schouders op.

Het eerste stuk route is een voie verte. Dat zijn fietspaden op oude spoortrajecten. Op de fiets heel makkelijk maar vaak al wel saai. Te voet al helemaal. Ik ben blij dat ik het grootste stuk ervan in het donker doe. Dat maakt zo’n weg nog een beetje spannend.

Na mijn supertijd met fijne mensen richting Rocamadour viel ik een beetje in een gat. Ik miste de diepe gesprekken en het fijne samen zijn. Ik krijg de laatste dagen weer een beetje de pelgrims-vibe terug. Praatjes en contact maken met iedereen. Het is nog wat oppervlakkig maar met sommige mensen heb ik al wel wat diepere gesprekken. Dat gaat gelukkig dus ook weer komen!

De temperatuur is nog steeds hoog, maar wordt al iets minder. Rond lunchtijd is het 31graden. Maar ook nul graden! Ik passeer de nul-meridiaan! Ik ben nu op het westelijk halfrond!

Ik ben weer vroeg bij de gite. Dit soort halve rustdagen helpen wel. Mijn benen worden wat minder moe. Ik moet gewoon wat meer rust nemen na 29 km lopen. Dat heb ik geleerd. Niet nog stadjes in etcetera. Of nou ja… met mate ;-).

Vanavond zelf koken. Daar heb ik zin in. Er is hier een grote Carrefour, dus dat moet lukken!