18/9, dag 44: St Jean Pied de Port

Vandaag de laatste ´gewone’ etappe in Frankrijk, richting Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik wandel vandaag samen met L

Het landschap is weer prachtig. Wel een flinke tegenwind. Oceaanwind!? Door het kletsen kom ik niet echt in een contemplatieve bui. Onderweg in twee Baskische kerkjes wel enigszins. En 300 meter voor St Jean schieten de tranen me wel in de ogen. Ik ga over 5 minuten een mythische pelgrimsplaats inlopen! Na ruim 1100 kilometer gewandeld te hebben!

Direct na de poort zien we een prachtig stadje. Maar wel tsjokvol toeristen. Tsja… dat hoort erbij. We slenteren naar onze gite. Die gaat pas om 4 uur open, maar we kunnen er wel onze tas kwijt en douchen. 
Daarna ga ik even in mijn eentje het stadje in. Ik koop een reisgids voor de Camino Frances en bekijk even het hele stadje en de kerk. Hoeveel pelgrims hebben er in deze kerk gezeten voordat ze de bergen over trokken. 1 miljoen? 10 miljoen? Al slenterend klets ik veel met al mijn medepelgrims.
 

Er is inmiddels ook een ander type pelgrim bijgekomen: De pelgrims die hier starten en dat zijn er veel. Ze zijn te herkennen aan een gloednieuwe en vooral schone uitrusting en een onzekere blik in hun ogen. Op zoek naar informatie. Ik herken mezelf van twee maanden geleden. Ik help een paar van hen met informatie en vooral met geruststelling. 

Omdat ik morgen een rustdag heb gepland, doe ik verder niet zo veel. Wassen komt morgen wel. Net als schrijven, bloggen, inkopen doen. Ik ga nog wel even langs het pelgrim informatie centrum (als de rij van 50 meter weg is), om een nieuw pelgrimspaspoort te halen. Mijn oude is bijna volgestempeld! Ik hoor daar dat het superdruk is op de Camino Frances. Elke dag gaan er 450 mensen over de pas. Dat betekent dus toch nog veel reserveren in Spanje. Als ik 1 a 2 weken wacht wordt het 70% minder. Bah! Dan heb ik het Franse deel toch te snel gedaan. Ik had heel globaal in mijn hoofd om in oktober het Spaanse deel te doen. Dat is dus nu al deels ook in september. Nu ja. Ik doe het er mee. Chacun son chemin. 

S’Avonds gaan L en ik naar de mis in de kerk. We nemen een dankbare Canadese jongen, net aangekomen, onder onze hoede. De mis is wat minder inspirerend dan in bijvoorbeeld le Puy. Maar het is wel leuk om met z’n allen de pelgrimszegening te ontvangen (ook voor onze gezinnen!) en deze keer gaat dat in het Frans en Engels!  Geen extra bedeltje voor aan mijn ketting. 

Na de mis gaan L en ik wat eten met ‘de mannen’ met wie ik de laatste week zo vaak samen op een slaapzaal lag en vroeg de ochtend in liep. Voor hen zit het er na de wandeling van morgen naar Roncevalles er op. Ik verzamel koffie-adresjes door heel Frankrijk.

En daarna weer naar mijn bedje op een drukke, muffe slaapzaal…