28/8, Dag 23: Een pelgrim horror-verhaal

Ik word om 2 uur in de nacht wakker geschreeuwd. De vrouw die onder mij in het stapelbed ligt is aan het schelden. Als ik me een beetje beweeg in mijn bed, kraakt dat enorm. Ik verstijf. Na een tijdje probeer ik mijn knie licht anders te leggen. Gelijk gekraak. Gelijk gescheld en bonzen op het bed. Ik weet niet wat het moet doen. Ik lig doodstil. Maar moet af en toe wat bewegen. Ik ben bang. Bang om me te bewegen. Maar ik heb pijn in mijn ontstoken schouder. Ik moet wel verliggen. Gelijk gebonk onder mij. Bed. Ik zeg tegen de dame dat ik er niks aan kan doen. Gescheld. Woorden die je niet in een klooster (en nergens) zou moeten gebruiken. Ik klim maar uit bed en ga naar de kamer er naast. Ik ben helemaal verstijfd en gespannen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb ruim een uur nodig om me te kunnen ontspannen. Maar ik voel me bang om weer in bed te gaan liggen. Dan zie ik dat het november naast het mijne onbezet is. Heel zachtjes ga ik daar maar liggen. Voorzichtig kijk ik wat er gebeurt als ik even wat beweeg. Gelijk weer gescheld! Ik sta stijf van de adrenaline! Ik weet dat ik niet meer zal slapen deze nacht. Ik ga uit bed, neem wat kleren mee en probeer een plekje ergens anders te vinden. In een stoel. Koud. Vanaf 4 uur tot 7 uur een beetje schrijven, beetje lezen. Had ik wat anders kunnen doen? Wat had ik beter kunnen doen? Het spookt door mijn hoofd.

Om 7 uur ben ik als eerste in de ontbijttafel. Gebroken. Koffie. Er komt een dame naar me toe. “ Arme jongen! Wat een verschrikkelijke vrouw”. Ik eet snel mijn ontbijt. Dan neem ik afscheid van veel vrienden. Ik wil weg uit Conques. Ik ga naar boven om mijn spullen te halen. Doodmoe. Ik laat richting de dame zien dat ik open sta voor een gesprek, maar ga het zelf niet aan. Te moe. Ze stapt niet op mij af, maar is wel tegen anderen over mij aan het klagen. Voor wat ik begrijp vindt ze dat ik maar excuses moet aanbieden. Ik laat het maar.

Beneden pak ik mijn rugzak in. Een lieve pelgrim-vriendin komt naar me toe en drukt me op het hart dat ik niet fout zat, en dat ze zich verschrikkelijk had geërgerd aan de vrouw vannacht. Ik voel me wat kalmer worden. Dan zie ik de dame zich beklagen bij de vrijwilligers van de abdij. Ik loop er op af. Misschien moet er iets uitgepraat worden. De dame draait echter haar rug naar me toe en gaat fluisterend verder. Ik ben te moe, en laat het er maar bij zitten. Dit is voor haar, niet meer voor mij.

Als ik naar buiten loop merk ik dat ik niet wil dat dit mijn herinnering aan Conques wordt.  Ik ga naar de kapel. Ik mediteer een half uur op compassie voor deze vrouw. Ik merk dat dat me veel geeft. A komt naast me zitten. Ze fluistert dat ze met mij mee wil lopen, en niet nog op de mis van 11:45 wil wachten.

Ik verlaat de kapel, en ga naar de kerk. Daar ben ik een kwartier alleen. Helemaal alleen in een van de mooiste kerken van Frankrijk! Dan komt er een monnik binnen en begint piano te spelen. Het is schitterend en nog steeds voor mij alleen. Mijn wens op mooie herinneringen gaat in vervulling.

Ik app A dat ik moet gaan lopen, anders val ik in slaap. Ik hoop dat ze me inhaalt. Want ik heb wel behoefte aan praten.

Na Conques begint het met een hele steile klim, en een kapelletje waar je als pelgrim een klok kan luiden als afscheid aan Conques. Ik trek keihard aan het koord.

Inmiddels gaat mijn verhaal als een lopend vuurtje door de “radio Camino”. Bij een koffie tentje hebben de pelgrims het al gehoord en die ik mijn verhaal nog een keer.

De rest van de dag loop ik zo hard mogelijk 26 km naar mijn volgende bed. Ik voel me een soort commando die zonder slaap moet doorgaan en doorgaan. A haalt me helaas niet meer in. Ik kan nog wel (net) weer genieten van de prachtige uitzichten.

Dan kom ik in Livinhac bij de geweldige gite la vita e bella aan. Gerund door een Italiaan Andrea. Alles is weer goed. Ik rust voor het eten wat uit en bel met B. Ik krijg fantastisch heerlijk Italiaans eten, speel gitaar voor iedereen en klets met mijn pelgrim-vrienden. Ik ga vroeg naar bed en slaap als een roos.