5/10, dag 61: Limiet nog niet bereikt.

Als ik de dag begin heb ik nog geen idee over hoe ver ik vandaag zal gaan. De eerste twee uurtjes gaan wat moeizaam in het donker. Mijn dagen beginnen altijd met een beetje pijn in mijn linkerheup.

Ik weer dat er later op de dag misschien een interessant stuk komt, maar dat is voor later. Eerst loop ik nog samen met een broer en een zus uit Engeland en dat is gezellig. Maar dan komt er een punt om te beslissen. Via de “gewone” weg, die gaat langs een snelweg en langs dorpjes met ongetwijfeld terrasjes. Of langs een oude Romeinse weg, die ook langer is. Ik heb een plan in mijn hoofd. Vandaag ga ik mezelf eens testen. Kijken of ik ook moe kan worden… ik kies voor de Romeinse weg en ga rechtsaf. Zij niet. 

Even later is er weer een vork in de weg. Er staan weer borden… Het lijkt alsof ze vragen: “weet je het zeker? Je kunt hier nog kiezen voor de veilige optie… de gewone weg is linksaf”. Ik kijk naar rechts. Een lang gravelpad tot in de oneindigheid. Ik ga ervoor!

Dit is wel een commitment. Vandaag ga ik mijn limiet opzoeken. Gelukkig is er iemand die ik goed ken die mij de weg wijst. (Goed kijken.)

Er komt nog 1 dorpje. Ik heb er dan al ruim 24 kilometer op zitten. Daar vul ik mijn rugzak met 2,5 liter water en genoeg eten. Die is nu opeens een stuk zwaarder. Het volgende stuk wordt zo omschreven:

23 kilometer over een 2000 jaar oude weg. Als ik het haal ga ik vandaag richting de 50 kilometer. Door een landschap zonder schaduw en zonder water. En zonder andere pelgrims. Vrijwel niemand loopt dit, zeker niet in de middag. Dat merk ik ook aan de mensen in dit dorpje. Die zijn enthousiast om mij te zien en een oud vrouwtje geeft me een appel. In vertrouwen stap ik de gravelweg op.

Het is heerlijk. Het is fantastisch. Ik voel me echt pelgrim. Alleen. Voorbereid op een lange, moeilijke weg. Misschien wordt het afzien, maar ik heb vertrouwen. Ik hoef me aan niemand aan te passen. Niet aan de maatschappij. Niet aan de pelgrimsgemeenschap. Dit ben ik. Op weg. Ik voel me euforisch. Uren en uren door dit landschap:

En zou dit steentje er al 2000 jaar liggen?

Na 49 kilometer kom ik bij de herberg. De laatste paar kilometers waren wel wat zwaar. Het is al 5 uur. Snel douche ik me en doe ik mijn wasje. Ik hoop dat die nog droog wordt (ik denk het niet). Dan val ik niet zoals mijn medepelgrims op mijn bed neer om er niet meer vanaf te komen. Ik ga met T het stadje in om te kijken of er nog leuke kerken zijn (nee). 49 kilometer is blijkbaar nog niet mijn limiet.

s’Avonds heb ik nog een leuk telefoongesprek met E en B. En ze wilden graag even opgenomen worden in dit verslag.😀

Minder leuk nieuws: ik hoor dat mijn allereerste pelgrimsmaatje K haar reis na 1300 km heeft moeten afbreken. Super jammer! We lagen op schema om ongeveer tegelijkertijd in Santiago aan te komen.