6/9, dag 32: het juiste pad?

Mijn mannetje wil heel graag dat ik nog een dagje blijf. Pure liefde. Ik voel me deze dagen (en deze Camino) super open en vol liefde voor iedereen. Iedereen. Dus bijna blijf ik. Bijna… maar nee… ook vandaag loop ik weer.

Het is een klote-dag. De afgelopen dagen waren superfijn. Ik kon vertrouwen op de route. Het wit-rood leidde mijn weg, en ik liep nooit fout. Ik voelde altijd dat ik op de goede weg was. En als ik ook maar even twijfelde was dat nooit nodig. Een paar stappen verder was er altijd wit-rood.

Vandaag moet ik de eerste kilometer al een paar keer zoeken. De rest van de dag was de verf ook blijkbaar op. Ik check zelfs een paar keer mijn telefoon (doe ik anders nooit) voordat ik zonder goede aanwijzing een lange hete asfaltweg in ga. Natuurlijk zit ik op de goede weg. Mijn rugzak is zwaar vandaag. De weg is moeilijk want heet en bijna alleen asfalt.

Ik had een slechte nacht. Ik wilde stoppen met de Camino. Wat heeft het allemaal voor zin? De afgelopen dagen waren zo fijn. Ik voelde me zo fijn op het spirituele pad dat ik aan het gaan ben. Ik wist precies waar ik was en waar ik zal gaan. Ik liep precies goed. En bij de kleinste twijfel waren er altijd signalen dat ik goed loop!

Vandaag weet ik dat ik goed loop, maar toch moet ik zoeken. Ik heb weinig vertrouwen. Loop ik goed? Ik moet zelfs een paar keer expliciet bij Jezus checken. Weet je zeker dat dit de goede weg is? Natuurlijk loop ik de goede weg, is het onmiddellijke antwoord. Maar de spirituele weg is moeilijk. Mijn gemoed is zwaar vandaag.

In de ochtend loop ik meditatief met een oefening van Mooji. Die kreeg ik van A. M Wees je aanwezige ik, de ik die er is voordat je een persoon-ik bent. Beetje moeilijk uit te leggen. Wel fijn.

Aan het begin van de middag huil ik. En ik denk aan de engelen van mijn Camino. Zij die echt met mij meeliepen. Ik realiseer me dat ik er een vergat. En niet de minste. De Camino gaat over vertrouwen. Vertrouwen in de overvloed van de wereld en de zekerheid dat jij daarvan je deel krijgt. En ook over angst. De angst voor het niet krijgen van wat je nodig hebt. Een slaapplek. Eten. Liefde.

Ik benoem mijn engelen in termen van het laatste, de liefde, en ik hoop en weet dat ze over mij waken en er voor mij zijn:

B: liefde en veiligheid

K: liefde voor avontuur

S: liefde en compassie

A: liefde en verbinding

A: liefde voor plezier

Mijn laatste Engel is A. Ik hoop mijn verbinding met haar nog sterker te kunnen maken. Ze staat voor plezier en is de coolste van allemaal. (Antwoord: “and you are soooo cute and sensitive”). Ze is de enige van wie ik niet zeker weet dat ik contact zal houden. Maar wie weet. Ik loop straks het mooie stadje Moissac binnen en ik ga naar haar gite. Ze is eigenaar, maar werkt er dit seizoen zelf niet. Ik hoop dat ze er wel is. Hoe leuk zou dat zijn? Meer liefde en plezier!

Update volgt ;-)

Update: Moissac… een prachtige abdij.

A was helaas niet in de gite. Ik kreeg wel allemaal lieve berichtjes van haar. De dame die nu de gite runt is een schat. De avondmaaltijd is een verzoeking. Waarom duren die zo eindeloos en zijn ze in de gesprekken zo oppervlakkig? Misschien als het gezelschap groter is dat je meer kleine gesprekjes 1-op-1 hebt of met drie. Dat is toch meer mijn ding.

s’Avonds nog met B gebeld. Dat was fijn.