5/9: dag 31: het schattigste mannetje van Frankrijk!

Vandaag wil ik lekker alleen wandelen. Vroeg vertrekken want het wordt 35 graden. A staat speciaal vroeg op om mij dag te zeggen.

Mijn moraal is iets beter dan gisteren, maar ik heb nog veel om over na te denk. In de loop van de ochtend krijg ik erg heldere gedachtes over mijn leven. Dat is fijn!

Ik ben ook weer meer onder de mensen. Ik voel veel openheid in mij. Ik ontmoet de 5 Australiërs weer. Het zijn er inmiddels nog maar 3. Doordat ik de omweg naar Rocamadour nam zijn ze weer op mijn pad. Ik zie ook G, voor het laatst gezien in Conques! Ruim een week geleden. Ik heb geen klik met hem, maar het is leuk om een bekende de hand te schudden.

Het lopen gaat goed, maar met de hitte moet ik goed op mijn voeten letten. Ik krijg wat kleine (bijna) blaren. Onderweg in een mooi kerkje neem ik nog wel wat tijd om te mediteren en contempleren. Tsja, daar heb je hier steeds de perfecte kerkjes voor.

Kilometer 33, de laatste kilometer is steil omhoog naar het mooie, hoog  gelegen Lauzerte. Daar ontvangt Serge mij in zijn gite. Hij is echt het schattigste mannetje van Frankrijk. Hij knuffelt me gelijk, omdat ik een vriend van A ben. (Zij is gite-eigenaar voor de volgende etappe, en kent iedereen). Een vriend van een vriend is mijn vriend! Een dikke knuffel. Heerlijk, mannen die kunnen knuffelen en aanraken!

Serge is 68, en ziet er uit als zo’n typisch klein Fransmannetje. Op een gegeven moment waren alle gites in Lauzerte vol. De eigenaren vroegen hem: “Serge, jij hebt zo’n groot huis. Mogen er niet een paar bij jou slapen?” Aldus geschiedde, en toen dit wat vaker gebeurde, werd “chez Serge” langzaam een echte gite. Met een eigenaar die dat uit zichzelf nooit zou hebben bedacht of gedaan. Bescheiden, vriendelijk. En superlief!