9/10, dag 65: hoogtepunt en 50 kilometer.

Slapen in de tipitent was heel leuk. Een keer niet in een stapelbed. Maar ik word wel met hoofdpijn wakker. Ik neem twee aspirientjes en vertrek rustig om 6:45 uur. Onderweg kom ik T weer eens tegen en we kletsen wat bij. Vandaag staat het Cruz de Ferro op het programma. In het eerste dorpje zeg ik T gedag en neem ik een chocoladecroissant en een kop koffie als ontbijt en dan loop ik door. De wandeling richting Cruz de Ferro prachtig, en de dorpjes worden hier ook steeds mooier. Dan kom ik in een dorpje met een mooi kerkje dat nog door de tempeliers is gebouwd. Het straalt veel meer gastvrijheid uit dan de grote kathedralen. Ik blijf er een half uur zitten, brand er kaarsjes en stop de donativo pot vol. Dan loop ik door naar het Cruz  de Ferro. Het is heel anders dan ik me had voorgesteld. Het kruis is het hoogste punt van de Camino Frances (1504m) en het is een kruis waar alle pelgrims een steen neerleggen als een soort symbool van wat ze willen achterlaten of alle zonden die ze hebben begaan. Die kun je hier achterlaten. Ik haal de stenen die ik hier wil neerleggen uit mijn rugzak en ga weer een half uurtje mediteren met deze stenen in mijn hand. En dan leg ik ze neer. De steen van Pico en Matthias, en de andere stenen die ik een speciale betekenis voor mezelf heb gegeven. Dan blijf ik nog even bij het kruis zitten, en zie dat sommige andere pelgrims iets zwaars uit een leven weg kunnen leggen. Dat geeft weer tranen in mijn ogen. 

Omdat ik niet zoveel kilometers heb gemaakt vanwege al dat mediteren zal een lange dag er wel niet inzitten. Maar ik zie gewoon wel waar ik eindig. De afdaling die volgt is werkelijk schitterend. Over de prachtigste en soms enorm technische rotspaadjes door dit heuvellandschap. Ik geniet er enorm van en huppel naar beneden.

Mijn rugzak en mijn hoofd zijn een stuk lichter. Dan kom ik op een punt dat ik moet beslissen. Er is weer een semi grote stad in aantocht. Blijf ik voor die stad hangen of ga ik verder? Het is de keuze tussen 32 km (en daar ben ik dan al) of doorgaan en dan wordt het misschien iets richting de 50. Het is drie uur. Ik kies maar weer eens voor de 50. Gewoon een keer de regels en patronen ombuigen. Waarom in de middag al stoppen met lopen? Waarom niet gewoon lekker doorlopen? Wat is er erg aan om om 6 uur of om 7 uur aan te komen? Ik heb nog meer dan genoeg energie. Ik check of er een bed voor me is en dan ga ik op weg.

De stadje Ponferrada in is een beetje saai en het stadje zelf ook. Behalve en spectaculair kasteel van de tempeliers. Jammer genoeg (of gelukkig ivm de tijd) is het dicht. Maar eromheen lopen is ook al genieten. Ik loop ook nog even een kerk in, maar dan snel door naar mijn eindbestemming.

Als ik de herberg nader staat mijn horloge op 49,4. Dus eerst nog even naar de winkel. Dan loop ik naar de herberg. Mijn horloge zegt 49,95 km. Nog even naar de hoek van de straat en terug. Tuurlijk! 50 kilometer vandaag! Precies 12 uur onderweg inclusief meditaties en pauzes. Moe? Een beetje… ik plof in ieder geval niet op mijn bed neer maar doe mijn wasje, douche me en flirt wat met de barvrouw.

Ik heb het gevoel dat ik de laatste tijd te weinig eten binnen krijg. Dus ik tracteer mezelf op een omelet, een spaghetti, een pizza en twee biertjes (waarvan 1 met alcohol). Lekker!