8/10, dag 64: Typisch

Vandaag heb ik echt een lui dagje. Ik vertrek pas om kwart voor acht omdat ik tijdens het ontbijt met de Nederlandsen F en A. En misschien ook omdat ik gisteravond wat bleef hangen met een paar van mijn acrobatiekleerlingen.

Ik loop ook nog even het dorpje in. Gisteren was ik via een achterafweggetje bij de herberg aangekomen. Maar het dorpje is mooi en er is een mooie brug. Die moet ik nog even bij daglicht zien. En dus weer een halve kilometer tegen de Camino inlopen. 

De rest van de dag is gewoon lopen. Ik ben in een wat luiere en vermoeidere staat dan normaal. In Astorga moet je weer betalen voor de kathedraal. De mis begint, maar daar mag ik niet in. Ik heb geen in in discussiëren. En laat het maar. Dan ga ik maar niet naar binnen. Het voelt niet welkom. En dan heb ik wel wat beters te doen dan geld betalen voor een plaats waar ik niet welkom ben… namelijk wandelen!

Dan loop ik een stuk op met F, mijn acro-assistent van gisteren. Ze nodigt me uit om bij haar thuis op Sardinië Acro-les te komen geven. Dat is leuk! We praten ook over diepere onderwerpen en Pico en Matthias komen ter sprake. Ik kan het nu vertellen zonder tranen, bedenk ik me later.

F wil eerder stoppen dan ik. Ik loop nog anderhalf uur door. Maar om half 4 en na 32 kilometer vind ik het ook wel welletjes voor vandaag (lui dagje). Zeker omdat ik hier kan slapen:

Heerlijke plek om te crashen. Ik heb nog wel energie om de kuiten van de Ecadoriaanse G te masseren. Zij heeft enorme kuiten en is zeer sterk. Ze is danser met een PhD in performing arts. En ze zal wel hetzelfde hebben als ik, soms teveel op kracht lopen in plaats van ontspanning. Het lukt me om de verzuring er wat uit te masseren en we hebben een mooi gesprek.