Dag 12: waarom bestaan er honden?

Met een stuk betere moraal, maar wel rijkelijk laat vertrek ik vanochtend. Mijn enkel is gevoelig maar niet pijnlijk. Omdat de gite van de route af ligt moet ik eerst terug naar de route navigeren. Ik zie hertjes. Met mijn uitstekende navigatie skills vind ik een mooi klein sluip-paadje. Het voelt gek dat er hier geen jacobsschelpen zijn om je de weg te wijzen. En ook het gevoel dat ik dus echt helemaal alleen in een bos loop. Het is fijn als het eerste gele schelpje op blauwe achtergrond weer in beeld komt om mij te weg te wijzen. 

De route is mooi. Wel word ik op een rotsachtig opgeschrokken door eerst een auto. Daarna door twee cross motoren. En dan komt er nog een quad me tegemoet. Met een hond die waanzinnig agressief op me af komt. Hij springt om me heen en hapt naar mijn knieholte. En blijft blaffen en grommen en om me heen zoeken naar mogelijkheden. Ik ontsnap net aan een beet. Gelukkig liep ik net met mijn stokken. Mijn toch al  niet al te goede verstandhouding met honden wordt bepaald er niet beter op. “Het is echt een lieve hond, hoor!” Jaja, dat geloof ik dus nooit meer.

Met mijn uitstekende navigatieskills weet ik meerdere keren fout te lopen, waaronder een keer 500 meter die ik terug moet. Een kilometer extra vandaag. Het helpt natuurlijk ook niet als de GR765 en de jacobsroute  hier licht van elkaar afwijken. En allebei slecht zijn gemarkeerd.

Het is fijn als beide routes weer samenkomen. Dan is het nog een paar kilometer naar de gite. Ik ben dat weer alleen, maar kan vanavond wel mee eten met het echtpaar van de gite.

En toen was ik na het eten opeens schaapherder en mocht ik helpen de schaapjes op stal te brengen 😀.