23/9, dag 49: drie is teveel

Ik neem afscheid van de herbergierster C en van mijn vriend S en dan vertrek ik in het donker samen met C. Er loopt ook een Mexicaan mee die al twee dagen met C loopt en volgens mij een oogje op haar heeft. Ik merk dat ik dat maar lastig vindt. Ik had al eerder gemerkt dat gesprekken met z’n drieën op de camino niet zo goed werken. Dat komt ten eerste omdat het ingewikkeld is om met z’n drieën op gehoorafstand te lopen. Maar vooral ook dat de gesprekken maar wat oppervlakkige blijven. Het is wat lastiger om door te vragen zeker als het persoonlijk wordt. En dus blijf je soms in een gespreksonderwerp hangen dat niet heel interessant is. Maar je blijft wel in de buurt uit een soort beleefdheid. C en de Mexicaan kennen elkaar al en ik besluit maar om stuk achter hem te gaan lopen of juist voor hen. Wel jammer want ik had T wel beter leren kennen. We hebben een flinke klik.

Dan komen we bij een beroemd kunstwerk met een prachtig uitzicht. Het kunstwerk toont allemaal pelgrims te voet te paard met een ezel, met een hond. We blijven daar een tijdje hangen om foto’s te maken. En dan zien we dat er een bus met toeristen aankomt. Oh oh. Wij maken snel onze eigen foto’s en kijken dan wat er gebeurt. Er komt een lading Amerikanen uit de bus die ook allemaal bij dit kunstwerk willen poseren en vervolgens lopen ze allemaal een stukje Camino 3 km heuvelafwaarts naar het volgende dorpje waar de bus weer geparkeerd staat. Het moderne toerisme: 3 km Camino. Dan doorvliegen naar de Eiffeltoren voor een foto, een half uurtje de toren van Pisa en de tulpenvelden in Nederland en dan zit is het vakantie er weer op en vliegen we weer naar huis. Ik snap nu wel dat we die klimaatverandering niet kunnen stoppen als we dit soort vliegreizen blijven doen. Tegelijkertijd zijn wij als Europeanen natuurlijk super verwend. We hebben de mooiste vakantiebestemmingen op treinafstand, autoafstand of zelfs fietsafstand en loopafstand :-).

Wij hoeven geen vliegtuig te pakken om binnen Europa de mooiste dingen zien. (Sommige mensen vliegen natuurlijk nog steeds binnen Europa. En dat is hun goed recht. Alleen sla je dan het reizen over. En dat is toch het mooiste deel van elke reis.)

Na de Pyreneeën en daarna de regen dag hadden we nog niet zoveel van het landschap kunnen zien maar vandaag zie ik hoe ongelofelijk mooi het Spaanse landschap is. Werkelijk adembenemend. Ik had het niet zo in mijn gedachten, maar  het is echt supermooi om doorheen te lopen.
 

Dan komen wij bij de grotere plaats is Puente de Reina aan, en dat is al om half één en na 19 km of 20. C wil daar stoppen en dus de Mexicaan ook. Ik wil nog doorlopen deze dag. We lunchen samen en neem dan afscheid. Ik zeg dat ik jammer vind dat we zo weinig tijd echt met z’n  tweeën hebben kunnen praten. Zij vindt het ook en zegt dat zij onze eerste knuffel herinner. Dat was tijdens de pelgrimsmis een Roncevalles. Ik herinner me die ook. Laten we er maar ervan uitgaan dat we elkaar nog een keer zien. Dat hopen we allebei. Raar om haar achter te laten maar zo is het nu eenmaal. Op de beroemde brug nemen we afscheid met een dikke knuffel. Uiteraard.

Ik loop door en zie vanuit de verte een prachtig dorpje schitteren in het landschap. Daar zal ik vanavond slapen. De herberg is prima, Juan is een superleuke herbergier, maar verder is de avond niet zo heel speciaal.